Radical Reversibility @ Looiersgracht 60

Radical Reversibility onderzoekt de daad van het kijken en alternatieve manieren van kijken.
Een tentoonstelling in Looiersgracht 60 in Amsterdam, die het midden houdt tussen onderzoekend en oogstrelend. Het levert een inspirerend geheel op.

Onder meer is er tof nieuw filmwerk van Martine Stig te zien, Walking in the City, waarin ze het perspectief van Google Earth combineert met door haar zelf in São Paolo gemaakt filmmateriaal. Twee perspectieven liggen in de film als lagen over elkaar heen. Ze gebruikt haar eigen film als basismateriaal en combineert het met film waarin ze middels Google Earth over de stad zweeft. Het is visueel niet het gemakkelijkste werk, wel een erg prikkelende nieuwe stap, en een logische.

Van haar filmmateriaal weet je -als je haar eerdere werk kent- dat het waarschijnlijk prachtig zal zijn, maar ze gebruikt het hier slechts als een van de lagen in de video, waardoor het als filmmateriaal ondergeschikt raakt. Het gaat haar meer over het scheppen van een nieuwe ruimte, die waarin horizontaal en verticaal door elkaar heen lopen, waarin het perspectief van de mens op straatniveau en die van de googlerobot op satellietniveau worden gecombineerd.

 
Zo toont ze een nieuwe wereld die zich eigenlijk al in je hoofd vormt als je zelf door de stad loopt en tegelijkertijd op je telefoon kijkt om je weg te vinden.

 
Voor Reclaiming Vision hebben Marjolijn Dijkman en Toril Johannessen microscopische opnamen gemaakt van organismen die in brak water leven. Je verwacht dat brak water er behoorlijk troebel uitziet maar door hun lens is het een schouwspel van kleuren en kleine diertjes, soms is het beeld bijna abstract.

Door de fijnbesnaarde edit en de combinatie met de prachtige muziek van Henry Vega ontstaat er een dramatische sfeer, bijna is er de suggestie van een narratief. Je ziet iets wat met het blote oog niet zichtbaar is, en waar door de uitgebalanceerde samenwerking nieuwe lagen aan worden toegevoegd.

Nog meer videowerk, van Anouk De Clerq en Tom Callemin, genaamd It.

Baltic Sea Plastique van Tuula Närhinen. Videos en tekeningen. De video laat door Närhinen zelf gemaakte fantasiewezens zien in een subtiel onderwaterballet. Ze gebruikte hiervoor kleurrijk en minder kleurrijk plastic afval. Op de tekeningen geeft ze haar wezens schematisch en op schaal 1:1 weer. De poëtische video is een lust voor het oog, rustgevend ook. De tekeningen doen eigenlijk het tegenovergestelde, het is een harde schematische weergave van haar fantasiewereld.

 

Lookout Point, The Grand Canyon of the Yellowstone, een serie schiderijen over het Amerikaanse landschap van Hans Gremmen. Hiervoor liet hij verschillende Chinese olieverfschilders reproductie van reproductie van het schilderij Lookout Point, The Grand Canyon of the Yellowstone van Thomas Moran (1872).

De mooie serie waterlandschappen, One Moon in a Thousand Seas, van Hiryczuk/ Van Oevelen. Soms weet je niet waar je naar kijkt, soms is het duidelijk dat het een foto is. De banken horen bij het werk.

Dit is duidelijk wel een foto. Uit de collectie van de voormalige fabrieksarbeiders van Looiersgracht 60.

Werk van Juuso Noronkoski, Device No.5 (The Third Sun)

Device No. 2

Light Fields van Taisuke Koyama. Geweldig experimenteel werk waarvoor hij een scanner gebruikte.

Celestograph van August Strindberg. Als kunstenaar minder bekend, maar aan het einde van zijn carriere als toneelschrijver hield hij zich ook bezig met schilderen, fotografie en (pseudo)wetenschap.

Zo, lekker niet alles besproken. U heeft nog tot en met zondag om het zelf te gaan ontdekken. Zit super strak in elkaar dit project en de finissage ziet er op papier ook interessant uit.

“The programme explores alternative ways of looking, thinking and image-making that evade the central position of the viewer. Seeing without a Seer is set up as a cooperative, imaginative and speculative exercise to grasp what is at stake in the act of seeing.
The exhibition presents artistic strategies that playfully challenge visual representation in our post-digital era. Delving into the barely visible and the microscopic the participating artists introduce alternative concepts of seeing: polyperspectives, machine vision, a self-seeing world, or vision attributed to nonhuman agents. They attempt to reverse the construct of anthropocentric vision, aiming at a radical expansion, if not the full reformation, of our habitual ways of seeing.”

Met werk van Anouk De Clercq (BE), Tom Callemin (BE), Marjolijn Dijkman (NL), Hans Gremmen (NL), Hiryczuk/ Van Oevelen (FR/NL), Toril Johannessen (NO), Taisuke Koyama (JP), Tuula Närhinen (FI), Juuso Noronkoski (FI), Martine Stig (NL), August Strindberg (SE) en Mikko Rikala (FI)

Nog tot en met aanstaande zondag 30 september.
Tevens finissage met een gesprek met auteurs Peter Delpeut en Taco Hidde Bakker en rondleidingen van Hans Gremmen, Elodie Hiryczuk en Martine Stig

Meer info:
radicalreversibility.org/programme
looiersgracht60.org

About Johan Nieuwenhuize 61 Articles
Johan Nieuwenhuize is kunstenaar, fotograaf en curator. De relatie tussen het geheugen en fotografie vormt de basis van zijn werk. Zijn werk was te zien in de Vleeshal, Fotomuseum Den Haag, Streetlevel Photoworks en het Dazaifu Tenmangu Shrine Museum en is opgenomen in diverse publieke en privécollecties.

2 Comments

  1. De banken horen bij het werk. Typisch dat de vloer wel en de muur niet is gerenoveerd. Wat nou ‘radical expansion’? Hoe gekunsteld kan het worden? Vroeger kon je dan de oude Barthes citeren: “à peine besoin d’avouer que ce genre de photos ne me touche ni même ne m’intéresse : trop phénoménologue pour aimer autre chose qu’une apparence à ma mesure.” Dit wordt de eeuw van de nerd.

  2. Leuke hobbytentoonstelling, maar voor een ‘inspirerend geheel’ kan je beter Man with a Movie Camera (1929!) nog eens terugkijken. De blurb slaat deze keer alles. Fotografie was en is altijd ‘machine vision’ en de microscoop bestaat ook al een tijdje. In de jaren zeventig van de 17e eeuw(!) zag Van Leeuwenhoek de eerste pantoffeldiertjes in het hooiwater zwemmen. Op YouTube struikel je over narratief gefilmde waterbeertjes, vaak met een opwekkend gitaarmuziekje eronder. De baard van de Chinese olieverfschilder begint wel heel erg lang te worden. En dan ook nog artistiek scheef op de vloer? At stake is inmiddels de beeldende kunst zelf. Ik denk niet dat we het zonder extra overheidssteun gaan redden.

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*