Marijke 10

Veronika was in Londen, voor een afspraak met the Barbican. Marijke had even moeten googlen naar dit prestigieuze theater. Hoewel het logischer was geweest dat de marketingmanager van Heel Holland Danst zelf was gegaan, was Bert niet mee. Tot grote frustratie van Bert zelf. Mannen zijn ook allemaal hetzelfde, dacht Marijke.

Als gevolg daarvan was de sfeer op de afdeling behoorlijk bekoeld. Bert liep met het hoofd van een grafdelver en de angst onder de overige teamleden zat er goed in na de uitbarsting van Esperanza. Marijke vroeg zich af hoe lang ze het hier nog zou volhouden.

Die middag zou ze in ieder geval wel doorkomen. Ze moest de afspraak van Veronika met de vrijwilligers overnemen. Hele lieve, goedbedoelende, maar ook wel een beetje irritante oudjes die alle werkzaamheden hadden overgenomen waar het gezelschap geen budget meer voor had. Des te genanter dat er zoveel geld was gaan zitten in een groots project met een draaiend podium en een hoofdrol voor Philip Glass dat uiteindelijk niet was doorgegaan vanwege artistieke meningsverschillen.

Marijke knikte het clubje toe. Je zag ze denken, weer een nieuw gezicht. Marijke bedacht zich hoe Veronika dit zou aanpakken. Instinctief schudde ze haar korte haar heen en weer. “Lieve mensen, wat fijn dat jullie er zijn.” Ze leende haar toon even van Mies Bouwman. “Zoals jullie weten zijn vrijwilligers heel belangrijk voor ons.”

 
Marijke was nog niet uitgepraat of daar klonk een meneer op links in een roze trui en kaki broek. “Ik sta bij het winkeltje met promotiespulletjes, maar er is helemaal niks meer om te verkopen. Alles is op. Er zijn geen t-shirts meer, geen bekers en ook geen placemats. Wanneer zijn er weer nieuwe spulletjes?” De paniek stond in zijn ogen.

Een vrouw op rechts ging er overheen. Korte grijsblonde bob, tot vlak boven het parelsnoer. Lippen fris rood gestift tegen een witte vlakte van bijna dood en teveel Chardonnay. “De video’s zijn uitverkocht. Terwijl daar nog heel veel vraag naar is. Doodzonde, want dat is voor jullie toch weer 10 euro verdiend.”

Een druppel op een gloeiende plaat, dacht Marijke. Je zou onze begroting eens moeten zien.
Na de dame met de bob ging de hele horde los. Van een negatieve beoordeling van een bezoeker die ze toevallig hadden gesproken tot een dame die tijdens de laatste voorstelling haar paraplu in de garderobe was kwijt geraakt. En allemaal op toontje urgent.

Na een uur was Marijke al haar energie kwijt. Het duurde nog twee dagen tot haar volgende yogales.

Marijke is freelancer in de culturele sector. Om de paar maanden wisselt ze van opdrachtgever. Soms krijgt ze betaald, vaak is er waardering. En een kop kamillethee.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*