Marijke 17

Marijke was op pad gestuurd voor een meeting met Simon de Verschrikkelijke, hoofd van Kultuur aan de Kust. Deze organisatie was artistiek gezien van generlei betekenis, maar deed het tegendeel vermoeden en was betrokken bij een overkoepelend dansorgaan waar Heel Holland Danst met fikse tegenzin ook deel van uitmaakte.

Het internationale dansgezelschap voelde zich eigenlijk te goed voor dit gremium, waar ook lokale dansgezelschappen aan meededen, maar zag zich vanwege de lokale subsidiedruk toch genoodzaakt om af en toe aan te schuiven.

Marijke was al door meerdere collega’s gewaarschuwd voor Simon. Hij was een culturele NSB-er en een niksnicht en zijn moreel kompas stond steevast op Noord-Korea afgestemd. Aldus de betrouwbare bronnen van Heel Holland Danst. Typisch genoeg waren dit allemaal collega’s die met alle plezier het project aan haar hadden toevertrouwd.

En daar liep Marijke, op woensdagmiddag door de stromende regen met een kapotte paraplu. Ze weigerde in het hardnekkige freelance-fuik van depressie en zelfmedelijden te belanden en stiefelde dapper door.

Eenmaal binnen bij het kantoor van Kultuur aan de Kust verwonderde ze zich hoe ruim het er was. Hoeveel mensen werkten hier wel niet? En waaraan? Ze had een afspraak met Simon over de Seizoensbrochure, de oorzaak van haar vroegtijdige dood.

Een schichtig typje leidde Marijke naar het kantoor van Simon. Ze durfde nauwelijks aan te kloppen en duwde Marijke plompverloren naar binnen. Daar zat Simon: onderuit gezakt leek hij nog zwaarder dan hij al was. Marijke gaf hem een hand en ging zitten. Simon bestudeerde haar van top tot teen en zei toen: “Ik ben heel boos op jullie.”

Marijke keek verbaasd. Simon draaide zich om, griste een oude Seizoensbrochure van zijn bureau en sloeg die open op zijn bureau. “Jullie hadden mij vorig jaar beloofd dat bij alle voorstellingen die jullie voor Kultuur aan de Kust opvoerden ons logo zou komen te staan. En dat is niet gebeurd.”

Simon’s onderlip pruilde een beetje en Marijke meende zelfs een spoortje Duits te horen in zijn intonatie. “Dus nu ben ik boos en moeten jullie iets extra’s voor mij doen.” Marijke was blij dat ze geen man was en sloeg haar benen demonstratief over elkaar. “Ik ben Marijke, ik werk pas sinds een paar maanden bij Heel Holland Danst en ik weet niets van oude afspraken. En als je boos blijft is dat jouw probleem, want zonder ons gezelschap is er weinig Kultuur aan de Kust.”

Ze keek het kantoortje rond en keek toen Simon weer aan. Die keek verbluft terug. Zie je wel, dacht Marijke, ik moet gewoon zelf solliciteren voor de functie van Zakelijk Leider.

About Jacques Placques 97 Articles
Jacques Placques schrijft over hardnekkigheden, schandaaltjes en stereotypen in de kunst- en designwereld. Als stille getuige tekent hij observaties op die geromantiseerd zijn weergegeven om herkenning te voorkomen.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*