In mijn Lidl in Spangen heerst gewoonlijk een niet onaangename grafstemming. Muziekloos worden waren in mandjes getrokken, zwijgend schuifelt de menigte in bedrukte stemming van chocolade, groenten, vlees, kaas, bier en wijn naar de kassa. Nou, zoiets, maar dan met beduidend minder bezoekers trof ik in Kunstmuseum Bonn, mausoleum voor hedendaagse kunst. Beduidend meer suppoosten dan bezoekende grijskopjes, grote lege zalen met klassiek gehangen oldschool post 70 schilderijen. Van Richter (topzaal) langs Oehlen, heel veel Oehlen, Knoebel, Blinky, Trockel, Bock naar de uitgang.
De Lidl is een fantastische supermarkt, hoge kwaliteit voor lage prijzen. Kunstmuseum Bonn is een fantastisch museum, kosten noch moeite zijn gespaard om het aanbod breed te etaleren. Een aaneenschakeling van zalen vol keurig gehangen waren, hoge kwaliteitsmuren, opvallend genoeg een nogal simpele museumvloer, zaalsgewijs gehangen een keur aan toppers uit de Duitse geschiedenis.
- Rolf Rose, Birgit Werres, Michael Buhte
De sfeer is doods, weinig opwekkend. De suppoosten waren tot opperste waakzaamheid geïnstrueerd, wat niet bijdraagt aan verhoging van de feestvreugde, ontspanningsgemak. Ze hadden een enkele uitzondering daargelaten overduidelijk weinig schik in hun werk. Slechts onder straffe begeleiding mocht ik door het grootse grafmonument paraderen.
Over lokale helden gesproken: Imi Knoebel zie je in elk Duits museum, veel minder over de grens.
Nationale helden Thomas Scheibitz (links) en Andreas Schulze (rechts)
Maar vooral Albert Oehlen wordt gevierd. Elk Duits museum heeft er wel enkele en steeds wanneer ik de eerste tegenkom zeg ik Ah Oehlen! Bovenstaande is dan ook wel vet.
De anderen hebben een hoge snuisterijen voor de rijken kwaliteit. K(l)eurig abstract, lijkt wel gemaakt voor Art Basel.
Op een benedenverdiep: Ah Oehlen riep ik. Doch het was een ruimte Dieter Krieg.
Monika Baer. (Olfaert den Otter in olieverf.)
Jongens, als je Palermo in een aquarium hangt, verwordt het werk tot stof in een spiegelkast. Zoals ook zo vaak gedaan wordt met pigmentvelden van Yves Klein. Die pigmentvelden raken eens bepoteld rap ontsierd. Daarvan is hier geen sprake. Dundoek op spanraam kan echt wel vrij gehangen. Toon het dan niet, of hang een replica.
Ook altijd leuk: bordjes als sculptuur.
Rechts de sokken van Trockel.
Reuzendoeken van Michel Majerus. Wat Rob Scholten niet maakte.
Aangename verrassing was een zaal Helen Verhoeven, die de doodse monumentaliteit welliswaar niet wist te doorbreken, maar wier werken door de kwaliteit an sich heerlijk overeind bleven.
Museumarchitectuur met een boodschap: Rode Sticker Hier Plakken.
Afbeeldingen tentoonstelling Raum fur Phantasievollen Aktionen
In een museum hangt meestal iets van overleden kunstenaars dat geconserveerd moet worden…, maar ook iets waar marketing technisch bezoekers op af moeten komen… Niet iets om vrolijk van te worden en vaak ook hangt er een religieuze kerkelijke sfeer waar het de bedoeling is om niets te zeggen, dat is niet voor niks, stel dat de bezoekers dat wel eens deden…
Dit museum werd gepland in de jaren tachtig, toen Bonn de Duitse hoofdstad was, en geopend in 1992, toen het al uit de tijd was. Het is alsof Amersfoort tijdelijk de Nederlandse hoofdstad was geweest en het Stedelijk Amsterdam daar per ongeluk was gebouwd.