Machiel van Soest, serie untitled schilderijen
Kapot gekoeratierde verzameltentoonstelling naar aanleiding van de Stroom Premium subsidies van 2006.
stroom.nl/activite[…]ng.php?t_id=8110340
Wapenwand Harold de Bree
Gerlach & Koop etaleren ondermeer stuk gedragen uitnodigingen Putje #14
Young-Hae Chang Heavy Industries doet al tien jaar precies hetzelfde op geleende muziek: het lijkt wel kunst. Maar het hoort natuurlijk gewoon op internet.
Niet behorend bij de tentoonstelling maar ook in Stroom: Ondertussen, Van links naar rechts.
‘Van Links naar Rechts’ Videopresentatie met werk van 18 Haagse kunstenaars
Installatie van Pietertje van Splunter waarin zeventien keer beeld van links naar rechts van achtien kunstenaars figureert.
Tja, komt allemaal wat incestieus over. Het blijven kleine cirkeltjes en matige pretentieuze werkjes daar in den haag.
Niet dat we hier in Rotterdam nou zo’n uniek klimaat hebben maar de invloed moet duidelijk niet uit ‘De Haag’ komen.
Al is een zeewindje op z’n tijd wel prettig.
Overigens vind ik die duikboot van Harold de Bree die het GEM dreigt te torperderen wel aardig.
Al heeft die daar in de vijver wel weinig diepgang.
Wil ‘Nicoline’ zich bij naam en toenaam bekend meken?
Algehele zomervermoeidheid slaat toe? De trendbeheerder doet een lui statement en de tb-gemeente loeit erachteraan – het lijkt hier wel geen stijl.
Het aanbrengen van narratieven door kapot-koerator McKee is geweldig en tilt wat anders het prozaisch exposeren van drie Premium-gehonoreerden zou zijn naar een ander niveau in een goed opgezette, heldere en vermakelijke tentoonstelling. Een (waarschijnlijk nogal oninteressante, maar doe vooral je best) discussie over de algemene toestand van de haagse kunst even links latend, mogen de besubsisieerden zich met deze tentoonstelling inderdaad in de handjes knijpen. Gerlach en koop springen eruit, Van Soest’s werk heb ik geconcentreerder gezien. Het werk van de in Den Haag schijnbaar onvermijdelijke de Bree, flauwe testosteronkunst in homeopathische verdunning, profiteert optimaal van zijn rijke omgeving.
En van die scheerdersasker (schildersmasker?)zouden we ook wel meer willen weten!
‘Nicoline’ haha
Ik begin nu toch echt werkelijk nieuwsgierig te worden wie je nu eigen lijk bent
Maak je wel eens een werk?
Hou je van je ouders?
Denk je wel eens na? :):)
Maak je ook wel eens fouten?
Ik ben echt oprecht geinteresseerd.
Laat het hier weten alsjeblieft.
@ scheerdersasker
Testosteronkunst is wat mij betreft wel eens goed. Wie heeft toch ooit bedacht dat kunst alleen goed is als het over gevoelig en sociaal is, te bewust van het vrouw zijn of zichzelf conceptueel zo inpakt dat het voor een sterveling niet meer te lezen is. Als kunst ook maar een beetje in de maatschappij staat moet het natuurlijk ook wel eens over bommen en granaten gaan :)
@ Nicoline en Rogier
Is het werkelijk zo interessant waar het werk vandaan komt? In welke Nederlandse stad ligt het niveau van de kunstenaars gemiddeld opvallend hoog,… Amsterdam,… Rotterdam? Hou toch op met dat in dorpen denken, ik ken nog maar weinig mensen die zich enorm verbonden voelen met de stad waar ze wonen dus waarom zouden kunstenaars daarop gesorteerd moeten worden.
@ Machiel
En jij post nooit anoniem op het web? Vast wel.
@ ikke
oh zeker wel, maar nooit onder een naam van iemand die ik ken. dat is trollengedrag. en wel heel erg laag.
@Machiel
Aha, vandaar.
Zou wel een goede regel zijn dat zeur-reacties niet meer anoniem mogen :)
*** zei hij anoniem,…. of wacht,….. zou trendbeheer ip-adressen bijhouden??? ;) ***
@ikke01:
niks mis met testosteronkunst als zodanig, (Rhoades, AvL etc etc etc) maar wel heel veel mis met testosteronkunst waar de testosteron ontbreekt.
Ik heb misschien meer een voorkeur voor oestrogeenkunst dan. Zeker waar het AVL betreft.
Er bestaat minstens 1 film -ik meen van W. Allen- waar een kunstenaar met een sculptuur van een gigantische penis op hilarische wijze wordt neergezet.
Niet echt ten gunste van de kunstenaar overigens.
Maar er bestaan ongetwijfeld meerdere varianten op het thema.
En ik heb ook geen idee of er nog zoiets als ‘Haagse Kunst’ zou bestaan. In het huidige tijdsgewricht.
En inderdaad ‘ikke’; ik zou ook niet willen pleiten voor van geografisch ligging afhankelijke kwaliteiten.
Integendeel; uit de kleinste gehuchtjes kan de mooiste schilder- en dichtkunst komen.
Maar toch zou ik ook graag wel een onderbouwing lezen namens JB wat betreft de voor de kwaadwilligen als tendentieuze berichtgeving aan te merken inleiding waarmee hij dit postje geplaatst heeft.
Dat zou -zeker ook gezien de titel van de tentoonstelling- toch wel aardig zijn.
met groet,
Rogier
Overigens mis ik op dit weblog wel zo nu en dan de mogelijkheid tot het toevoegen van beeld.
Dat zou een aardige aanspreekwijze kunnen zijn voor een beeldend kunstlog.
> Overigens mis ik op dit weblog wel zo nu en dan de mogelijkheid tot het toevoegen van beeld.
Die mogelijkheid is er maar niet hier: op je eigen internetplek kun je plaatsen wat je wilt. Verwijzen staat vervolgens vrij. (Met noot dat overvloedig gebruik van hyperlinks otomagisch tot akismets spamfiltering leidt.)
He ja, beh…die spamfiltering kan zich ook tegen de gebruiker keren zo zie je maar weer.
Er worden altijd veel meer maatregelen tegen de misbruiker in het leven geroepen dan gebruiken in dienst van.
Met groet,
R.
interessant allemaal?
it’s a dirty job but someone has got to do it
Interessante kwalificatie: kapot gekoeratierd. Wat is dat? Het werk van de kunstenaars ineengeschrompeld onder de conceptuele druk van de omnivore curator? De tussenruimtes vergiftigd? De verbeelding van de bezoeker te weinig getart?
Kapot gekoerateerd is, vrees ik, een omschrijving voor ‘te weinig vrijblijvend’, niet geinig of spectaculair genoeg, onvoldoende ‘biertje?’. De opmerking doet me een beetje denken aan het volstrekt belachelijke commentaar dat ik in Venetië menigmaal hoorde (altijd van gefrustreerde Nederlanders) over het werk van Aernout Mik: “heel erg goed, ja; misschien wel té goed”.
Precisie, intelligentie, nauwgezetheid – die aspecten, kortom, waarmee de kunstwereld aangeeft zichzelf tenminste nog énigszins serieus te nemen – leggen het daarbij natuurlijk af.
Uit directe bron weet ik dat “Lost Tongues Rediscovered” is samengesteld door een curator, Francis McKee, die de kunstenaars juist heel veel ruimte geeft, verbindingen zoekt tussen essentiële aspecten van het werk van de Premium-laureaten De Bree, gerlach en koop en Van Soest, en daar met een enkele aanvulling een heel mooie verdieping aan geeft. Vraag me af of je daarmee een tentoonstelling kapot kan koerateren. Maar ik blijf erg benieuwd naar toelichting.
Voor diegenen die in de curator geïnteresseerd zijn een korte update: dezer weken is hij te gast bij de Zapatistas in Mexico. Vandaag vindt, afhankelijk van de weersomstandigheden, de spectaculaire eerste fase van een kunstwerk van Catherine Yass plaats in Glasgow (zie: high-wire.org.uk); onder curatele van McKee. En als bijlage bij het Litouwse tijdschrift CAC Interviu is een “Selected Writings 1996 – 2007” van McKee verschenen.
Overigens is Interviu, net als het fantastische Roemeens tijdschrift IDEA, bij Stroom Den Haag te zien (of krijgen, zolang de voorraad strekt). Altijd welkom!
@ Nicoline
Het is inderdaad zo dat Den Haag een weinig opvallende kunstscene heeft. Dit is niet verbazingwekkend gezien de schaal van de stad en het grotendeels ontbreken van professionele galeries. Gelukkig dmv subsidies heb je in Den Haag aardige instellingen als het Gem en Stroom Den Haag. Deze instellingen draaien prima mee in een nationaal en internationaal tonen. Wat echter heel jammer is, is dat Den Haag bij monde van eerder genoemde instellingen te veel kijkt naar hoe het moet en en niet naar hoe het zou kunnen. Als de dames en heren overheidsgeldinvesteerders dit eens gaan inzien dan is alles mogelijk in Den Haag
@Aleksandar Đorđević:
Als relatieve buitenstaander – woonachtig rotterdam – valt het mij op dat (er) in Den Haag (van) alles gebeurt. Ik zie een levendige kunstscene en een voorbeeldig opererend stadsstaatsinstituut. Nee neem dan CBK Rotterdam!
@Arno;
Ben ook benieuwd wat dat is: “kapot gekoeratierd”. Is er teveel ingegrepen of juist te weinig? Vormen de werken van Barham en Finlay een noodzakelijke toevoeging bij het premiumdrietal? Al die van Soest’s op een rijtje vormen samen één werk, een esthetisch object, één serie meer van hetzelfde: keus van van Soest of van McKee? Gerlach & Koop zetten ruimtelijk aan maar maken heul veul en van alles kunst en van alles kunst.
Mij overtuigt de presentatie niet. Misschien is het gewoon niet zon goede tentoonstelling. En als er dan geschermd wordt met de klaarblijkelijk immer uebernodige koerator…
En dan die titel: dat lost tongues rediscovered. Zo doopt men zero content. Het gebruik van het woord rediscovered is niet eenieder vooprbeschoren.
Videopresentatie van Van Splunter vond ik het beste – als installatie, niet als presentatie van x-aantal kunstenaars – maar dat hoort niet bij de tentoonstelling. Benieuwd wie dat gekoerateerd heeft.
@JB
Jij bent echt een debiel!
@JB Onder de noemer ‘Ondertussen’ zijn er bij Stroom kleine tentoonstellingen/presentaties te zien die in het verlengde liggen van het subsidiestelsel. “Van Links naar Rechts” is door Pietertje van Splunter gekoerateerd; in eerste instantie voor een tentoonstelling in Zweden – en is in aangepaste vorm bij Stroom te zien geweest. Is inderdaad geen onderdeel van “Lost tongues rediscovered”, maar een op zichzelf staande presentatie.
Gelukkig maar Aleksandar, na je vorige post van maar liefst 6 hele zinnen zonder scheldwoord waarvan 1 met een heuse komma erin dacht ik al dat je uit vorm was.
&Jeroen, als createur van het op zichzelf prikkelende statement ben jij toch degene die het moeten kunnen uitleggen: ‘Misschien is het gewoon niet zon goede tentoonstelling’ is een beetje mager, vind je ook niet? En schermen met die eeuwige noodzakelijkheid… noodzakelijk zijn rode bieten, een nooit oprakende voorraad nietjes van de juiste afmeting en een warme kont om tegenaan te liggen. Noodzakelijke kunst heb ik nog nooit gezien. Doet iets wat, lijkt mij de hamvraag.
Doet iets wat is natuurkude. Is ook leuk.
Ik bedoel GVD natuurlijk natuurkunde
FUCKING BEZEMS!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dank Aleksandar, dat je door je inbreng dit item vanuit de vergetelheid naar de oppervlakte van de actualiteit hebt getrokken.
@ JB en Scheerdersasker: ik denk dat er in veel gevallen wel degelijk sprake kan zijn van een noodzakelijkheid; met name tot het scheppen van beelden.
Zoals je weet wordt causaal verband tussen twee gebeurtenissen vastgesteld wanneer er sprake is van zowel noodzakelijke als voldoende voorwaarden. In het geval van deze tentoonstelling (ik vind “Lost tongues rediscovered” overigens niet zo’n moeilijke titel – welk woord begrijp je niet?) gaat het niet zozeer om noodzakelijke toevoegingen, als wel over het aanbrengen van werken/kunstenaars die voldoende zijn om een samenhang tussen werken tot stand te brengen of een in de ogen van de curator onderbelicht aspect van een kunstenaar te benadrukken. Het werk van Ian Hamilton Finlay vervult bijv. zo’n rol ten aanzien van het werk van Van Soest en De Bree.
Arno, dat laatste aspect wat je noemt, om een samenhang tussen werken tot stand te brengen, dat vind ik altijd een beetje een moeilijk punt.
Ik bedoel; werk je jaren aan een ‘ouvre’, komt er ineens een curator ingevlogen die samenhang met andere werken tot stand gaat brengen vanwege 1 of ander onbelicht aspect.
Zo bekeken kan Aleksander in dit licht specifiek bekeken ook curator genoemd worden.
;~)
Beste Rogier, het kenmerk van een goed kunstwerk is dat het gelaagd is – daarin verschilt het van ‘gebruiksbeelden’, zoals (in willekeurige volgorde) pictogrammen, porno of reclame. De laatste categorie is gebaat bij zo min mogelijk lagen. Geen individualiteit in het vluchtweg-teken, geen grappen in pornografie, geen relativering in reclame.
De gelaagdheid van een kunstwerk (of een oeuvre – maar wie werkt er nu aan een oeuvre…?) impliceert dat context medebepalend is voor de lagen die aangeboord worden. Dat is niks nieuws; het belang van context voor betekenisvorming en zelfs waardering is algemeen onderkend.
Welnu, dan zijn er twee opties. Ofwel je rommelt maar wat aan en brengt willekeurig welke kunstwerken in om het even welke omgeving bij elkaar. Ofwel, je creëert zorgvuldig een context (let wel: ik zeg niet ‘dé’) waarin je betekenis genereert.
Een (let wel: ik zeg opnieuw niet ‘dé’) Nederlandse vertaling van curator is tentoonstellingsmaker. Dat is iemand die goed is in het contextualiseren van kunstwerken. En dat is helaas niet altijd de kunstenaar zelf. Ik ken uitstekende kunstenaars die absoluut niet in staat zijn om van hun eigen werk een fatsoenlijke tentoonstelling te maken. En anderzijds kunstenaars die ertoe neigen hun werk zodanig te isoleren en beschermen (tegen curatoren, bijvoorbeeld) dat je vermoedt dat ze hun zwakte willen verbloemen.
Het kenmerk van een (goed
Hier is duidelijk iets fout gegaan.
Beste Arno,
Harry Mulisch bijvoorbeeld, werkt aan een ‘oeuvre’.
Harry Mulisch is dan ook een ster in ‘gelaagdheid’.
Karel Appel daarentegen smeerde verf op een doek,
terwijl Dali zijn dromen minitieus schilderde.
Waarmee hij talloze ‘onderbewuste lagen’ aan de oppervlakte bracht.
Later ging hij handtekeningen verkopen.
Wat neigde richting de platheid van een bankbiljet.
Maar ik kom er later op terug.
Op deze materie.
grt,
Beste Arno,
Eindelijk even de rust en tijd om mij nog even op je stelling te storten.
“het kenmerk van een goed kunsttwerk is zijn gelaagdheid’. Zeg je.
Nu droeg ik in mijn pro forma tegenwerping al even Harry Mullisch aan. Een schrijver waarvan je beslist zou kunnen vaststellen dat er een gelaagdheid in ‘s mans werken zit, maar een liefhebber moet je er wel voor zijn om de pagina’s door te komen.
Een vergelijking tussen de literatuur -of wat er voor doorgaat- en de beeldende kunst is in deze kwestie een relevante; net zoals men als fijngevoelig mens in een goed geschreven boek allerlei interessante en noemenswaardige verbanden tussen fictieve feiten waar kan nemen, zo kan men ook in de beeldende kunst al naar believen zijn interessen weerspiegeld zien en zijn assumpties getoetst zien.
Vindt men de ontdekking van de hemel een vervelend en pretensieus boek ?
Het is een oordeel die minstens zoveel waard is als het oordeel dat Mullisch er de Nobelprijs voor zou moeten krijgen.
En daar waar Schopenhauer poneerde : ‘ lezen is denken met andermans hoofd’, daar kan men stellen : ‘kunst zien is kijken met andermans ogen’.
Nochtans is het aan de lezer/kijker om de keuze te maken of hij -vooropgesteld dat hij er gevoelig voor is- wil denken met andermans hoofd cq wil kijken met andermans ogen. Om daarna te bepalen wat waardevol is danwel oninteressant.
Maar wat wil het geval bij curatoren; zij brengen veelal werken samen die bestaan (als waren het boeken die geschreven waren) in een collectie van een instituut of instelling (vergelijkbaar met een bibliotheek, openbaar danwel prive) en brengen een zogeheten ‘context’ aan die bestaat uit; (als ik even mag citeren)
Francis McKee :‘Alle kunstenaars vinden hun eigen taal, waarbij ze vaak verbanden terugvinden tussen woorden, voorwerpen en ideeën die vergeten of vervaagd waren. Neem bijvoorbeeld Donald Judd, die in zijn essay ‘Specific Objects’ niet alleen een nieuwe definitie van sculptuur en vorm formuleerde maar ook een accurate en soms elliptische taal om hem in uit te drukken in observaties zoals ‘Niets dat gemaakt is, is helemaal objectief, zuiver praktisch of alleen maar aanwezig’ of ‘Eenvoudige vorm en één of twee kleuren worden volgens oude maatstaven minder geacht. Als veranderingen in de kunst in omgekeerde richting vergeleken worden lijkt er altijd sprake te zijn van een reductie, omdat alleen oude attributen worden meegeteld en daar zijn er altijd minder van. Maar uiteraard zijn nieuwe dingen juist meer…’
Juist. Twee citaten uit een boek van Donald Judd.
Wat is dan, misschien een beetje brutaal gesteld, de ‘zorgvuldig gecreeerde nieuwe context’ ?
Als ik een puntje zuig aan mijn potlood en ik prik daarbij in mijn lip, heb ik dan een nieuwe context voor mijn potlood gecreeerd ?
Nu is natuurlijk het verhaal overbekend dat platenproducers doorgaans mislukte muzikanten zijn, redacteuren vaak mislukte schrijvers en galeristen, curatoren em museumdirectueren fantasieloze kunstenaars. Maar dat is een verhaal. En zou ik niet durven beweren.
Ik begrijp ook wel dat je gesubsidieerde kunstenaars een beetje een duw in de rug moet geven om ze op de juiste plaats te krijgen. En dat je met een koe moeilijk een haas vangt (al schijnt het te gebeuren!). En dat curatoren ook een bestaan moete hebben, al is het maar om al die kunstenaars aan het werk te houden.
Maar het is niet echt een waardevolle verklaring voor de tentoonstelling Lost Tongues zoals ik die op de website van Stroom aanschouwen mag.
Vandaar ook mijn eerdere verzoek om de filmpjes van Erik van Lieshout eens ergens op het net te vertonen. Maar dat blijkt kennelijk lastiger dan het samenstellen van weer een groepstentoonstelling met subsidie van de overheid/gemeente.
Hoe kan dat Arno ? Heb jij daar een goede verklaring daarvoor ?
Ondertussen stort het bedrijfsleven zich onverminderd op de beeldende kunst.
Bij omroep Max worden er schilders gepromoot, het FOAM Amsterdam laat zich sponsoren door het CBK Amsterdam, wat weer gesponsord wordt door de gemeente Amsterdam, Hollands Diep is een duur promotieblaadje van de Bezige Bij en consorten, de ING looft een prijs van 50.000 (!) euro uit voor 1, let wel; 1 foto. En geen enkele kritiek van ‘de instituten’.
De Prix de Rome is verworden tot een reclamestunt van weer een andere bank terwijl er wat oppervlakkige uitzendingen omheengebreid worden door wat een publieke omroep zou moeten zijn en nu is er ook nog ‘het vierkante ei’ waar de naam van een krant aangeplakt is. En dan nog niet de spreken over de lobby van cultuur- en kunsthistorici bij bedrijven en universiteiten…
Wordt het niet eens tijd dat meneer Plassterk zich daar eens van bewust wordt ?
What did you have in mind Arno ?
When you first started to have an idea on what art could be ?
Gegroet,
Rogier
Arno stelde dat “het kenmerk van een goed kunstwerk is dat het gelaagd is”
Nu lijkt mij dit, meegaande in zijn aanname, een mooi geval van wél noodzakelijk, níet voldoende.
Daarom is Rogiers kwestie van Mulisch geen tegenvoorbeeld.
Ook het ‘scheppen van een context’ door een curator is, hoewel het een noodzakelijk kenmerk van haar taak vormt, allerminst voldoende voor een goed resultaat.
Rogier zei: “kunst zien is kijken met andermans ogen” en het zijn inderdaad niet de ogen van de curator, maar voornamelijk de ogen van de kunstenaar die hiermee terecht bedoeld worden. Waarnáár we met deze ogen kijken is echter iets waar een goede curator wél invloed op heeft – hierin ligt dan ook haar belangrijkste taak besloten.
Ja maar ho, wacht eens even Maarten, want ik kan hieruit geen enkele stellingname destilleren anders dan die van een taakomschrijving waar een curator aan zou moeten voldoen.
Een mening (de jouwe) is meer dan welkom natuurlijk. Maar geef hem dan ook.
Met groet
Rogier
Om maar even met McKee te spreken: “Alle kunstenaars vinden hun eigen taal, waarbij ze vaak verbanden terugvinden tussen woorden, voorwerpen en ideeën die vergeten of vervaagd waren”.
Beste Rogier, na enkele weken kom je nogal breed uitwaaierend binnen. Je verbindt onderwerp aan onderwerp, veronderstelling aan feit aan mening. Je tekst bewijst de (in dit geval noodzakelijke) functie van een redacteur. Als er niet zorgvuldig aangescherpt en gekaderd wordt smoren de lagen in je tekst elkaar en verwordt een en ander tot onverteerbaar kuilvoer. Vergeef me de beeldspraak.
Bovendien is het nogal merkwaardig om enerzijds de presentatie van kunst te willen zuiveren van inmenging van derden en daarmee de onbemiddelde relatie tussen kunstwerk en kijker te benadrukken, en anderzijds genoegen te nemen met het beschouwen van een tentoonstelling via een armzalig en sterk gefilterd residu: het internet. Dus ik zou zeggen: kruip eens achter dat beeldscherm vandaan en stap de wereld in.
Beste Arno,
Omdat jouw reactie -vergeef mij voor mijn voorzienigheid- al enige ingredienten bevat die ik vooraf aan zag komen (breed uitwaaierig: excusez moi voor die neiging, onverteerbaar kuilvoer: wellicht voor niet ingewijdde breedvoetigen, noodzaak tot redigeren; ik ben dan ook geen lijfblad) wil ik je op het hart drukken dat dat beeldscherm tot op heden inderdaad niet op alle fronten de wereld toont zoals ik die graag zien zou.
En daarmee doel ik niet alleen op de website die stroom wereldkundig maakt. Maar het maakt het internet zoals het bestaat wel een stuk armzaliger dan je zou mogen verwachten waar het de representatie van het vrijdenken betreft. Ik bedoel; die tekst die op de website van Stroom staat, als ik het daarmee moet doen is het aanwenden van particuliere geldstromen om die wat overtuigender te maken voor ‘het publiek’ misschien niet eens zo een heel gek idee indien er een helderder beeld wordt gecreeerd van de functieomschrijving en de noodzakelijkheid van een curator. Of voor dat prijzenfestival om maar wat te noemen.
Nu heb ik wel -sinds kort- de voordelen van netwerken ontdekt en geloof me of niet; de aanleiding was een nieuwsitem over integratie vandaag in het NOS journaal.
Maar mijn grote vraag blijft dan ook nog onverminderd; in hoeverre kan men door de wereld blijven stappen zonder deze soms ‘notwendige’ aanpassing?
Rest mij te zeggen dat het misschien zo gek nog niet is de tekstschrijver van de Stroom-website ook eens wat beter te redigeren…
met vriendelijke groet,
Rogier
Waar een tentoonstelling ingericht wordt stelt men zich de vraag hoe dit het beste te doen. Meerdere antwoorden zijn hierop mogelijk, maar om te besluiten om iemand uit te nodigen die hier professionele ervaring mee heeft behoort zeker tot het rijtje ‘verstandige beslissingen’.
Verstandiger in ieder geval dan om de te maken keuzes aan de kunstenaars zelf over te laten. Arno heeft gelijk wanneer hij stelt dat een deel, of beter het gros van de kunstenaars, hoe uitstekend hun eigen werk ook, geen goede tentoonstellingsmakers zijn. Het risico voor een idiosyncratische houding waarbij een ieder slechts aan eigen werken denkt is in zo’n geval groot.
In een dergelijke situatie komen kunstwerken dan ook vaak helemaal niet tot hun recht – hoe ‘zonder bemiddeling’ ze dan ook zijn opgehangen of neergezet.
Een volstrekt ‘pure’ ervaring die Rogier van kunstwerken verlangt of verwacht bestaat denk ik niet – zelfs niet in een door de kunstenaar eigenhandig ingeruimde solotentoonstelling, zelfs niet met de neus er bovenop in het atelier.
Ik sluit absoluut niet uit dat er kunstenaars kunnen zijn die de rol van curator goed zouden vervullen, maar ben wel van mening dat het een verstandige keuze is om tenminste wel iemand aan te wijzen om die curerende taak te laten uitvoeren. En als men een goede tentoonstelling ambieert, waarom zou dan niet gekozen worden voor iemand die hier veel ervaring in heeft?
Zowel bovenstaande kunst als bovenstaande discussie zijn voor mij bewijzen dat we in een versteend en decadent tijdvak zijn geschoven.
De curator die roept om nog meer intelligente kunstenaars, tja..
De gedachte dat intelligentie de wereld kan redden is er helaas 1 van de vorige eeuw. Ze gelooft nog in de maakbaarheid van de wereld door overmatig gebruik van de rede. Eigenlijk gelooft niemand daar meer in. En met het uitglijden van het gezond verstand en met het terugkeren van de ‘onderbuik’ en de troebele riolen van het onderbewuste is wat mij betreft een einde gekomen aan bovenstaande vorm van conceptuele kunst. Het vertegenwoordigt niet langer het heden, maar een verfrommeld ideaal uit de 60-er jaren van de vorige eeuw.
Ik verlang zeer naar kunst die niet steeds maar blijft hangen in de colofon en treuzelt bij de voetnoten, maar nu ook werkelijk eens het boek durft open te slaan.
De hele discussie omtrent het curatorschap lijkt me duidelijk: binnen alle kunstdisciplines staan mannen en vrouwen op die zich bezighouden met redigeren, programmeren en subsidieeren; het zijn zelden onbevooroordeelde mannen en vrouwen, en ze zijn door het schudden van verdachte handen vaak net zo besmet als de kunstenaars zelf, het maakt weinig uit..
Niemand gelooft nog in de rede? Kunst die het boek durft open te slaan? Welk boek in godsnaam? Waar gaat dit over? Ik lees alleen maar wartaal.
In het beste geval is dit wat gebeurt wanneer iemand van buitenaf een kleine subcultuur binnenkijkt.
Maar het kan natuurlijk ook dat je een beetje bijziend bent, iemand die louter zijn eigen metaforen herkent.
Je zult me niet kennen, ik opereer binnen verschillende disciplines en niet alleen als kunstenaar. Op die manier leer je de kunst meer in het algemeen en in zijn sociale context te bekijken. En dan is het soms lastig om te communiceren, en mijn stof-allergie zal ook wel een rol spelen..
Als je tussen de regels leest staat er: beeldende kunst, literatuur en muziek zijn tientallen jaren gedomineerd door kunst die LOUTER door de rede werd bepaald, en dit had alles te maken met een na-oorlogse generatie die ‘de onderbuik’, of zinnelijkheid, of hoe je het noemen wilt, koppelden aan alles wat fout was gegaan tijdens de tweede wereldoorlog.
Dat was een mooi streven, maar het heeft helaas niet gewerkt, je hoeft alleen maar om je heen te kijken. De maatschappij is één grote kluit zinnelijkheid. De mens steekt nu eenmaal zo in elkaar.
De kunstenaar die dat blijft negeren plaatst zich buiten de maatschappij en communiceert dus niet langer.
Dar kun je voor kiezen.
En als je de metafoor van ‘een boek’ niet begrijpt, tja…
Ik vond het een mooie tentoonstelling maar vooral ook interessant. De algehele teneur die de curator in probeerde te brengen is een mooi streven. Maar hij miste volgens mij een aantal kansen: de totaalboodschap die hij meende te moeten benadrukken, is eigenlijk al meer dan voldoende voorhanden bij het werk van Gerlach en Koop, daar is niets Lost aan, en hoeft ook niet aan Rediscovered te worden, dat is werk en middels een methode waar het noestwerkende paar al jaren mee werkt. Rediscovered misschien voor de curator, niet voor iedereen. Ook het werk van van Soest, als je het kent en hoe het tot stand komt, heeft niet de verduidelijking nodig van het geheel. Van Soest is geen schilder pur sang maar neemt een houding aan waarin de gehele context van de kunstpraktijk: lokatie, doel, zeggingskracht, oeuvre, object, adresseren tot de buitenwereld/publiek en de samenstelling al verwerkt wordt. Het werk van Gerlach en Koop is niets anders dan associatieve contextualisering op zijn best, en beter hebben we bijna niet op dit moment in Nederland. Het is wel goed om hun werk zo overvloedig en geconcentreerd bij elkaar te kunnen zien, wat niet vaak gebeurt. Misschien is deze wetenschap een reden voor de curator geweest om van Lost te kunnen spreken.
Ik had Ian Hamilton Finlay eruit gegooid, dat was een aanvulling die het geheel poetischer maakte dan nodig was, te expliciet ook de methodiek van de kunstenaars en de revelatie en boodschap van de curator illustrerend. Een beetje dubbelop eigenlijk. Maar goed, toch een mooie expo waar je de tijd voor moet nemen (alleen al het subtiele werk van Gerlach en Koop moet je langzaam tot je nemen).
Ik vond hier de thematisering van de curator geen overbodige zaak, noch erg storend.
De noodzakelijkheid van deze samenstelling van de expo ligt in het winnen van de prijs. Verbanden moeten aanleggen tussen deze prijswinnaars is nodig omdat het werk onbemiddeld tonen zoals bemiddelpurist Rogier zo graag wil, niet zou werken. Wat is dan tenslotte de samenhang? Op zich hebben deze kunstenaars weinig met elkaar gemeen, behalve dat zu nu in Den Haag werken.
Kunnen de werken sec in 1 ruimte, en wat zou dan de boodschap zijn? Dan wordt het een dwarsdoorsnede van wat Stroom, cq de juryleden, meent te moeten honoreren; en dat is net zo goed een thematiek die niets van doen heeft met de zeggingskracht van de afzonderlijke kunstenaars en kunstwerken. Tenzij je de keuze maakt met de tentoonstelling al in het voorhoofd. Dat zou pas werkelijk manipulerend zijn. Dan zou de expo het doel worden. De context vormt altijd een kleuring, daar goed de hand in houden is een noodzaak.
Naar ik heb vernomen is het ophangen in goede harmonie verlopen, ook een teken dat de kunstenaars zelf vrede hebben met deze constellatie en wijze van presenteren. Het verwijt maken aan een curator dat hij te dominant zijn eigen visie doordramt, houdt geen stand als er goed gecommuniceerd wordt. Kunstenaars zijn geen makke schapen, mag je aannemen.
En je hebt kunst voor in de marge van de aktualiteit en kunst die acuter opereert. Je mag anders wensen maar het is moeilijk dit deze kunstenaars te verwijten: ga andere kunst kijken. Met deze expositie is geen finaal antwoord gegeven namelijk.
Ach, allemaal flauwekul. Ik heb die tento helemaal niet eens gecheckt.
Dus waar praat ik over ?
Je hebt kunst voor hier, je hebt kunst voor daar. Maar pas als je op het toilet zit krijg je de meest briljante ingevingen.
Althans.
Ik wel.
Het is als schuim op de golven.
Er komt altijd wel weer een volgende
waar het breed opstaat
met groet,
Rogier
een P.S. aan meneer Segbars; met je typering van mijn persoon in een dergelijke gedachteuiting benadruk je juist de weleens zogenoemde key-issue van het punt dat ik wilde maken met mijn voor sommigen warrige betoog; dat er een prijs ‘moet’ worden uitgereikt en er daarom een curator moet worden gecontracteerd die kennelijk indruk heeft gemaakt op de leidinggevenden cq beleidsbepalenden bij Stroom. Ik zie dan graag toch een helderder seinpaal van belang dan als die op de vergezellende website staat.
Ik bedoel; een weldenkend mens kijkt doorgaans verder dan zijn citeermogelijkheden. Lijkt mij althans.
Daarmee weeg je een onsje meer of minder.
Ik wil ook meedoen.
de genante surfer.
http://www.keeswiersema.nl