Wat is de oranje beeldengroep van Arne Quinze in Oostende goed. Een van de beste beelden in de openbare ruimte die ik zag. Alles klopt.
Partytent noch fijn geparkeerd autotje krijgt de oranje dozen klein. Monumentaal zonder op te schrokken.
Brilliant geproportioneerd ondanks het formaat alleszins naturel.
Associatief oranje juist op zijn plek: van boei tot reddingsvest.
De in hardstaal gegoten handtekening, de signatuur, oogt ijdel. Grafologisch verraadt de krulatuur van de Q een showman aan de buitenkant.
Met een goede show is niets mis.
Eigenlijk zijn het vriendelijke poppetjes, fotogeniek uit elke hoek.
“Wij houden van ora-han-je” zingen ze zacht.
Beeldbepalend, vandalismebestendig, kindvriendelijk, fotogeniek, straf, groots en fijn.
Ik heb ze niet geteld, maar het zou me niets verbazen als het er elf zijn.
Relatief: in zo’n vreselijk lelijke omgeving ziet iets met een beetje vorm en kleur er al snel goed uit.
Toch: is dat ook de essentie van buitenkunst. Die relatie.
En: zoals MvN kennelijk altijd zegt de taak van mooimakers.