Rinus Van de Velde @ Voorlinden

Ik werd geheel en al omvergeblazen. Een ongekend beeldend avontuur, fantastisch geënsceneerd door de maker zelf.

Eerder was ik niet echt lyrisch over Van de Velde. Niet zo enthousiast als de rest van de mensheid. Leuke plaatjes, furore gratis meegeleverd. Het is vaardig, het lijkt, er is altijd veel. Extended Marcel van Eeden met knutseldrang.

Kortom entree met de nodige reserve, verveeld als de verwende kijker. Mij heb je niet zomaar met je artistieke fratsen. Good looking fotomodel poseert volgraag met zelf gepenseelde prentjes. Wat is-ie toch knap.

Maar…

Flabbergasted, waanzinnig, anders dan eerder bij SMAK (of boring bij Tim van Laere) valt hier in Voorlinden alles op zijn plaats. Goed gehangen, goed gedoseerd. De prachtigste doorkijkjes, een huwelijk met andere werken, een groot verhaal. En spannend. En opwindend. En dan (spoiler) aan het eind een film wat alles meer dan af maakt, de werken vers en nieuw leven inblazend.
Beste wat ik zag in jaren.

Ga er maar gewoon cynisch in. Zo van zal mij benieuwen. Geen hoog gespannen verwachtingen. Zien is geloven. Het werk kan ertegen. The armchair voyager: een briljante show van een absolute topkunstenaar.

Een impressie in twaalf beelden:

Het was druk – voor mijn doen – maar dat maakt niets uit. Het maakt het levendig, intieme conversatie in gezelschap.

Joseph Cornell, Jan Vercruysse

Joseph Cornell, zonder titel (Medici Variant) (1955)
gemengde techniek, 39,4 x 27,4 x 11,4 cm, pareltje uit de collectie.

Rinus van de Velde, Morandi!!!

De slee van Beuys

Deur van Rauschenberg

Rinus meets Paul Thek

Mark Manders

En dan na de tentoonstelling als finale kwijting een macabere film waarin alle knutsels props blijken. Helemaal zien, helemaal geweldig.

Onderschrift: “Some art historians and lousy curators keep searching in the totally wrong direction”

Pas op kunst: het hele oeuvre is doordesemt van kunsthistorische kruisverwijzingen, een zeker meta is de man niet vreemd. Dat het kunstwerk ook altijd over kunst gaat, zelfbewust is, dat wordt gretig aangegrepen, als om te bewijzen dat de maker niet van de straat is.

Bovenstaand voorlaatste prent en dan hangt er om de hoek nog één: “goedendag en tot ziens” (zoiets) perfecte afsluiter van een genadeloos goede tentoonstelling, een kunstwerk an sich.

Mijn ega weersprak me. Wij vinden dit geweldig, stelt zij. Niet iedereen valt voor deze presentaties, ziet de meerwaarde in van Schoonhoven zo gehangen als je hem nooit zag, Tingely in natuurlijke habitat. Koude rillingen van de Rinus Morandi, van Rinus Beuys. Rauschenberg na de kartonnen computerkamer, Rinus Thek. Jaja whatever. Niet iedereen vindt dit geweldig. Maar ik wel.

De soepele omgang met de materie, lichtvoetig haast maar uiterst precies gehangen. Die gast kan kijken, kan kiezen, heeft lef en durf en daarnaast valt alles op zijn plaats. Last van ironische afstandelijkheid: nergens. Bloedserieus: ja. Maar op een zo vanzelfsprekende manier dat het nergens aanmatigend is, vervelend wordt, hautain overkomt. Het is óók gewoon leuk. Eenvoudige grote gebaren in beeld maken van The Armchair Voyager een Gesamtkunstwerk.
Kom daar maar eens om.

Tentoonstelling van het jaar en het is pas maart.

Rinus Van de Velde – The Armchair Voyager, nog te zien tot 29 mei.
voorlinden.nl/tentoonstelling/rinus-van-de-velde