Ik leer het werk van Shi Jin-hua kennen door Yu-shen en I-wen (2Days studio) die me naar het Henshan Caligrafie Museum (HCAC) brengen in Taoyuan. Ze vertellen me dat Shi een van de weinige conceptuele performance art kunstenaars in Taiwan is en zijn praktijk van meer dan veertig jaar een historisch plek in het hedendaags kunstenveld in Taiwan in neemt. Als ik naderhand zijn naam noem merk ik dat alle kunstenaars zijn werk kennen en kunstprofessionals als ze bij een museum werken zijn werk hebben gepresenteerd en in de collectie hebben. Ik wil hem graag ontmoeten maar velen kennen hem niet persoonlijk. Ik vraag verwoed door en de aanhouder wint, voor ik naar Kaoshiung ga introduceert Wu Dar-kuen (directeur Contemporary Art en Technology Media Platform, C-lab) me. Shi reageert, ik kan langskomen voor een studio bezoek, super!
Walter Hao, mijn gastheer in Koahsiung, spreekt met hem af aan de telefoon en organiseert in rap Taiwanees (gaat toch sneller dan in het Engels) welke dag en tijd en waar de studio is. Shi geeft aan dat zijn studio vinden te veel gedoe is, hij komt me wel ophalen met de auto. Hij vraagt welke werk ik wil zien, oud en/of nieuw werk, zodat hij het bezoek kan voorbereiden: uhm, alles Haaaa. Hij heeft al ruim veertig jaar diabetes en geeft aan dat ik wel een mondkapje moet dragen, of dat ok is: natuurlijk, dat ben ik nu na de pandemie wel gewend.
Als hij me ophaalt vertelt hij me dat ik zijn eerste bezoeker ben sinds de pandemie want dat hij type I-diabeet is en hij daardoor een enorm risico liep (loopt) en dus niemand zag. Hij begint te vertellen en houdt vier uur lang niet meer op, hij vertelt hoe hij vanaf het begin door zijn ouders is ondersteund om een praktijk op te bouwen als conceptueel kunstenaar. In het begin heeft hij ook geprobeerd les te geven om zo wat inkomsten te genereren maar dat zat zijn autonome praktijk te veel in de weg, hij had geen ruimte in zijn hoofd om vrij na te denken over kunst, en hij wilde daarop focussen. Toen zijn ouders ouder werden gaven ze de opdracht aan de andere kinderen dat zij die ondersteuning aan hem, als dit (weer) nodig zou zijn bijvoorbeeld als hij ouder wordt, moeten blijven geven (familiebanden en elkaar ondersteunen is belangrijk in de cultuur). Gelukkig is dat niet nodig, maar het hebben van dit vangnet, zo zegt hij, geeft hem wel rus
Zijn studio is een oud bedrijfspand van een aantal verdiepingen. Deels opslag, een kantoor met twee studio assistenten, en verschillende ruimtes / verdiepingen waar hij aan verschillende projecten werkt. Het hele pand kan hij al jaren tegen een betaalbare huur gebruiken waar hij heel blij mee is.
Shi werd bekend door zijn werken bekend als ‘Potlood lopen’ en ‘Meten.’ Potlood lopen is ook de serie met het werk wat ik zag bij HCAC (zie foto), en later zag ik ook andere werken. Het werk van Shi, is goed gedocumenteerd op zijn website (zie onderaan dit artikel) voor de geïnteresseerden. Zijn performances lijken meer spirituele oefeningen en ceremonies. Hij ziet elk potlood en het residu als een metafoor voor ervaringen in zijn leven en de emoties die ervaringen oproepen, hij noemt hulpeloosheid, leegte, berouw, innerlijk evenwicht. Het hele proces wat vaak heel lang duurt (uithoudingsvermogen) wordt met grote zorg gedocumenteerd. Niets gaat verloren alles is onderdeel van de ceremonie en het uiteindelijke werk. Het lichaam (de hand die het potlood vasthoudt) beweegt mee met de tijd, met zijn leven en markeert, documenteert. Na de performance blijft alles dat is gebruikt samen met het resultaat als werk achter. Vaak enorme lange vellen papier met strepen, niet alleen gemaakt door potlood maar vaak ook met zijn eigen bloed. Daarnaast zie je alles wat gebruikt werkt, de stompjes potlood die overbleven, de slijper, de resten van het slijpen van het potlood, een video en/of foto’s waar je hem de performance kan zien doen en ik zag bijvoorbeeld een werk waar de schoenen die hij droeg te zien waren (zie foto).
Het niet weggooien van gebruikt materiaal voor werk zie ik ook terug in werk wat hij laat zien in de studio op de computer, waar hij refereert naar werken uit de kunstgeschiedenis en waar de tube verf die hij er voor gebruikt onderdeel wordt van het werk (zie foto’s).
Zijn hele leven staat in dienst van zijn kunst en naar de relatie tussen leven en kunst merk ik gaandeweg meer en meer in het gesprek. Hij kan financieel rondkomen van zijn praktijk door verkoop van hedendaagse ‘inkt-schilderijen’ en tekeningen die hij maakt via een galerie (die ik zag op de Taipei Dangdai kunstbeurs), en subsidies en prijzen die hij over de jaren toegekend krijgt voor zijn conceptuele werk.
In de werken voor de galerie, die ik ook in de studio zie (zie foto’s), vertaalt hij ‘inkt-schilderen’ het traditionele genre naar moderniteit. In die werken zie ik dat hij de restanten van het slijpen van de potloden integreert in de landschappen van bergen, die daardoor een plattegrond worden van het begin punt van het werk naar het eindpunt (zie foto’s). Hij vertelt dat veel van de schilders van vroeger de landschappen verbeelden zonder dat ze daar zelf werkelijk waren. Dat is dus heel anders dan Van Gogh die daadwerkelijk tussen de zonnebloemen zat.
Shi doet met deze serie werken hetzelfde als de schilders van destijds, hij zit in zijn studio en hij verbeeldt een wandeltocht. Hij kruipt als het ware in het potlood en wandelt en beklimt zo de bergen naar de top vele duizenden meters hoog. De werken combineren zo een fysieke handeling met een spirituele ervaring een zoektocht naar innerlijke en geestelijke vrijheid.
Het werken met bloed heeft ook de connectie met zijn diabetes. Sinds zijn zeventiende heeft hij Type I diabetes. Naast Potlood Lopen gaat veel van zijn werk over Meten: om zijn bloedsuiker spiegel te controleren werd het noodzakelijk zijn lichaam door en door te begrijpen om te overleven.
‘Meten’ (monitoren, registreren en injecteren) een vaste verplichte actie in zijn dagelijks leven die al snel saai en vermoeiend werd. Om de actie een betekenis te geven ging hij zijn lichaam als ‘gereedschap’ gebruiken om kunst te maken. Hij ging alternatieve manieren van meten bedenken en rebelleerde tegen het hem opgelegde regime en gaf hij er een nieuw eigen doel aan. Eenzelfde handeling geeft hij zo verschillende betekenissen waar leven en kunst samen komen. Het veelvuldig gebruik van zijn eigen bloed in het ‘potlood lopen’ werk, het meten en bijhouden van metingen iedere dag weer die hij al decennia lang verzamelt, plastic zakken waar hij ‘het medisch vuil’ wat overblijft van de handelingen per dag niet heeft weggooit maar verzamelt. Het worden allemaal abstracte conceptuele werken. Zalen vol repeterende objecten, structuren of notities, voor mij paste het allemaal naast de kilometer werken van Tony Cruz, de stappen van Stanley Brown of de muurtekeningen en structuren van Sol LeWitt. Allemaal conceptuele werken die me vanaf het moment dat ik er mee in contact kwam aanspraken. De eenvoud, concentratie, urgentie, discipline, uithoudingsvermogen, repetitie, herhaling. Een meditatief moment waar de kunstenaar helemaal opgaat in de handeling. Ik kan gaan zitten en uren staren, mezelf verliezen in een soort staat van zijn die voor mij in dit soort werk verscholen zit, fascinerend, na jaren kan ik er nog steeds niet genoeg van krijgen.
Nu Shi ouder wordt zegt hij dat het fysiek zwaar wordt om bepaald werk wat hij jarenlang deed rond uithoudingsvermogen te blijven doen. Hij richt zich nu (nog) meer op spiritualiteit, gaat veel naar de tempel, en doet dagelijks zijn mantra’s. Ik ben hier de student, weet ook weinig van de spirituele praktijken hier of over verschillen tussen Taoïsme en Boeddhisme. Waar ik over schrijf hier in Taiwan reflecteert altijd wat ik heb begrepen maar is misschien niet correct of volledig.
Maar het blijft toch gaan over Meten. Hij vertelt over verschillende stadia die je doorloopt, waar je duizend dagen, duizend keer een mantra uitspreekt. Om dit proces te documenteren prikt hij zich duizend dagen lang in zijn vinger en houd een enorm vel bij waar hij dan iedere dag zijn vinger op drukt (zie foto). Het project liep ‘mis’ toen hij en zijn twee assistenten (twee zussen) er achter kwamen dat insecten de plekken met bloed begonnen op te eten en hij op zoek moet naar oplossingen hiervoor.
We praten achter zijn computer ook nog over een aantal uitgewerkte maar nog niet uitgevoerde projecten. Inclusief een project waar ik direct de connectie met Nederland zie, niet gemakkelijk maar… Ik ben gelijk aan, en het gaat ook niet meer uit mijn hoofd, ik ga het gewoon proberen als ik terug kom. Het is niet gebonden aan actualiteit, dus we kunnen de tijd nemen om te zien of en waar en wanneer het zou kunnen, en het gefinancierd kan worden, ‘stay tuned’ en duim voor ons! ;-)
CV:
Shi Jin-hua woont en werkt in Kaohsiung. Hij heeft een BFA van de National Taiwan University of the Arts en MFA van de University of California. Hij woonde en werkte een aantal jaren in Amerika (California en New York) voor hij voorgoed terugkeerde naar Taiwan. Zijn werk was te zien in Biënnales, en is opgenomen in de collecties van musea en privé collecties met hedendaagse kunstwerken. Recente solo tentoonstellingen zijn: “Cao Xi Yidi Shi Jinhua”, Fo Guangyuan Kunstmuseum, Kaohsiung (2022), “Shi Luo Xintian – Shi Jinhua Solo Exhibition”, Taitung Museum of Art (2021), “Eerbetoon aan de Meester”, Android Art, Taipei (2919), en ‘Een retrospectief – Shi Jinhua Contemporary Religious Art” in het Kaohsiung Fine Arts Museum (2017). http://www.shijinhua.com.tw/
DANK:
Yu-shen en I-wen (2Days studio) en Wu Dar-kuen (C-lab) voor de introductie aan Shi Jin-hua. Mijn verblijf in Kaohsiung is mogelijk gemaakt door Yen (Walter) Hao Hsu // National Sun Yat-Sen University.
Mijn verblijf in Taiwan en activiteiten rond NEXUS zijn op uitnodiging van en mede mogelijk gemaakt door The Department of Cultural Affairs, Taipei City Government, en het MoCA Taipei. Met dank aan Yen Chi-ping (Deputy Directeur Nationaal Theater Taichung) voor het maken van de connectie met MoCa Taipei’s directeur Loh Li-chen. Mijn accommodatie voor lang-verblijf is mogelijk gemaakt door Treasure Hill Artist Village / Attic Hostel en Trendbeheer. MoCA Taipei en Treasure Hill Artist Village/Taipei Artist in Residency vallen beide onder het bestuur van the Taipei Culture Foundation.
Leave a Reply